Fly4free.pl

Po udanym szturmie na zamek, kierujemy się ku ogrodom. Są one podzielone na kilka części, jednak głód i upał zmuszają nas do przyspieszenia obchodu.







Po drodze do stacji zaopatrujemy się w supermarketowy lunch i jedziemy na Kiusiu.
Do Fukuoki dotarliśmy pod wieczór, jednak powietrze wciąż było parne. Na szczęście nasze lokum znajdowało się kilka (naście) minut marszu od dworca. Po szybkim odświeżeniu ruszyliśmy w miasto. Do centrum doszliśmy pieszo, zaopatrując się po drodze w zimne piwko. Szybki internetowy przegląd nt. Fukuoki wyjawił nam informację o rzekomo licznych stragano-knajpkach z jedzeniem. Rzeczone przybytki znajdować się miały nad rzeką, niestety muszę ze smutkiem poinformować, że ich nie było. Tzn. były. Dwa. Jedna mała budka obsiedziana, kompletnie już obsiedziana, oraz pani z miską (żywych) węgorzy. Tak więc nasza przygoda z japońskim street foodem skończyła się rozczarowaniem.








Powłóczyliśmy się więc po mieście bez celu stwierdzając m.in. niesamowicie duże zagęszczenie czegoś w rodzaju domów publicznych na metr kwadratowy.




Piwko dla dzieci;)


Wieczorem rozmyślamy co dalej i nasz wybór pada na słynące z licznych onsenów Beppu. Tego w końcu jeszcze nie próbowaliśmy!Przeprawa do Beppu chwilę trwa, jakoze nie można tam bezpośrednio dojechać Shinkansenem. Niemniej jednak docieramy. Na miejscu wita nas, a jakże – upał i duchota. Odnajdujemy nasz hostel i porzucamy rzeczy po czym ruszamy na eksplorację. Beppu raczej nie należy do najżywotniejszych miejsc na świecie, wydaje się być puste i senne, a może to poprostu wina pogody. Do tej pory wyprawa miała dość intensywny przebieg, więc decydujemy się wrzucić trochę na luz i po ludzku poczeznac. Postanawiamy dostać się na plażę. W informacji turystycznej pobieramy mapę i lokalnym autobusem docieramy do plaży Tanoura. Warto dodać, że system płatności autobusowych był dość ciekawy-otóż wsiadając do maszyny pobierało się karteczkę z numerkiem (oznaczającym przystanek, na którym wsiadamy), na przodzie autobusu wywieszona była tablica z numerkami i zmieniającymi się cenami. Na początku wydawało się to dziwne, ale sens faktycznie był-patrząc na ‘nasz numerek’ przystanku wiedzieliśmy ile zapłacić przy wysiadaniu. Pieniążek, wraz z karteczka numerkowa należało wrzucić do maszyny obok kierowcy przy wysiadaniu. Jakoze reszty nie można było pozyskać, autobusy wyposażone były też w rozmieniacze 500-jenowych monel lub 1000-jenowych banknotów. Ten rodzaj płatności za przejazd spotykaliśmy potem w innych miejscach, ale za pierwszym razem było to dość egzotyczne. Wracając jednak na plażę-nie była może jakaś specjalnie okzala, ale cicha i spokojną, otoczona parkiem i w końcu mieliśmy okazję na trochę nicnierobienia.





Po powrocie do miasteczka zainstalowaliśmy się w hostelu. Okazało się, że mieszkając tam dostaliśmy 'kartki na onseny', mogliśmy więc za darmo udać się do jednego z kilku wskazanych nam na mapie. Nie omieszkaliśmy skorzystać z okazji. Wyposażeni w ręczniki i mydło ruszyliśmy na podbój japońskiej łaźni. Onsen, do którego trafiliśmy był malutki i dość leciwy. Pozostawiliśmy buty przy wejściu i musieliśmy się rozdzielić, chłopcy na jedna stronę, dziewczynki na drugą. Jakoze zostałam sama, a w instytucji tego typu byłam po raz pierwszy, nie bardzo wiedziałam co czynić, na podstawie obserwacji udało mi się jednak pojąć zasady działania tegoż przybytku i już po chwili siedziałam na stołeczku pod prysznicem i dokonywałam ablucji. W łaźni było tylko kilka osób, średnia wieku na moje oko 60+... Nic to jednak, postanowiłam, że nadszedł czas na wymaczanie. Dostępne były dwa basenki, jak się okazało-jeden z gorąca, a drugi z bardzo gorąca woda. Do bardzo gorącej nawet nie odważyłam się wchodzić, natomiast w ‘srednio goracej’ po kilku minutach czułam, że chyba się gotuję;) Chyba środek lata to nienajlepszy czas na skorzystanie z gorącej łaźni, chociaż w zimie musi być to fajna sprawa. Po opuszczeniu łaźni poczyniliśmy jedyny słuszny wybór po takich przeżyciach-nabyliśmy zimne piwko.

Kolejnego dnia nie było już miejsca na lenistwo. Postanowiliśmy zeksplorowac jedna z najbardziej znanych miejscowych atrakcji – 7 piekieł. Piekła to nic innego jak gorące źródła i gejzery. Warto przygotować się na won siarki i jeszcze większą dawkę duchoty. Jeśli kogoś nudzą obserwacje gorącego blotka różnych kolorów, można skorzystać z dodatkowych atrakcji takich jak spożycie jaja ugotowanego na wodzie/parze prosto z gorących źródeł. Są też krokodyle (podobniez gorące wody tworzą świetny mikroklimat dla ich rozrodu...). Na terenie piekiełek znajdują się też miejsca, w których można zasiąść i wymoczyć stopy w gorącej wodzie.























Do piekieł z Beppu jedzie się lokalnym autobusem (np. nr 5, dokładne informacje nt rozkładów itp można pozyskać w informacji turystycznej), można zaopatrzyć się w bilet dzienny (między niektórymi piekłami jest spora odległość i pokonuje się ja raczej autobusem), ewentualnie jeśli mamy RailPassa to taniej wyjdzie płacić pojedynczo za przejazdy a potem dkojechac tylko do stacji kolejowej Kamegawa i pociągiem wrócić do Beppu. Warto też wiedzieć, że za wstęp do każdego piekła płaci się osobno (400Y/szt), w związku z czym lepiej zaopatrzyć się w zbiorczy bilet (2000 Y) już w informacji turystycznej na dworcu w Beppu.

Po powrocie do Beppu odwiedzamy inny onsen a wieczorem gotujemy na tarasie naszego hostelu. Zastanawiamy się też co robić następnego dnia. Decydujemy się na Yufuin, niewielkiej miejscowości położonej u stop wulkanu Yufu. Mimo, że Beppu i Yufuin dzieli niewielka odległość, podróż pociągiem trwa ponad godzinę. Długość podróży wynagradzają za to widoki, dookoła nas zielone japońskie pagórki. W końcu docieramy do Yufuin, które o 9 rano jeszcze śpi. Niezrażeni tym widokiem pozostawiamy bagaże na dworcu i idziemy w poszukiwaniu śniadania. Z braku lepszych dostępnych opcji kończymy w 7Eleven... Niestety miasteczko spowite jest mgłą i wulkan nie chce się objawić.







Spacerujemy więc i okazuje się, że Yufuin jest pełne turystycznego kiczu dla japońskich/koreańskich turystów...Wszystko jest tu (jak na japońskie gusta) bardzo ‘kawaii’. Są i kawiarnie z kotami, i z sowami, wiewiórki, które można karmić za opłata(!), malutkie sklepiki pełne niepotrzebnych (ale słodkich) rzeczy etc.















W ciągu 2 godzin obchodzimy całe miasteczko że dwa razy, po drodze odwiedzając też sklep specjalizujący się w shochu. Zadowolony z naszej wizytacji sprzedawca chętnie częstuje nas kolejnymi trunkami. Decydujemy się nawet na zakup kiusiowego trunku, w całkiem przyzwoitej cenie i w bardzo ładnym opakowaniu. Niestety w ogólnym rozrachunku Yufuin raczej nie było warte wizytacji.





Pakujemy się więc do pociągu i ruszami w kierunku Hiroszimy...

Docieramy tam popołudniu, szybko porzucamy rzecy w położonym nieopodal dworca hotelu, pobieramy mapy i za pomocą hop-on/hop-off busa, którego możemy używać bezpłatnie z RailPassem wyruszamy ku wiadomemu muzeum. Wpadamy tam dosłownie na ostatnią chwilę, zaraz po naszym wejściu skończono wpuszczać zwiedzających. Niemniej jednak udaje nam się obejrzeć ekspozycję, a gdy zaczynają zamykać przybytek, przemieszczmy się do przyległego parku, w którym oglądamy słynny budynek, jeden z niewielu, który ostał się po zbombardowaniu miasta.








Po ‘punktach obowiazkowych’, połaziliśmy po centrum miasta, odiwedzajac dziwne japońskie sklepy. W końcu głód doprowadził nas do jednej z małych knajpek, w którym nikt nie słyszał o języku angielskim. Przyzwyczajeni do takowych przybytków postanowiliśmy zostać. Był to rodzaj miejsca, gdzie zamawia się coś w znaczkach, a potem samodzielnie grilluję toto na stoliku. Na moje szczęście można było zamówić też zestaw warzywny.





Wieczór w Hiroszimie zwieńczamy butelka sake spożyta na ławce w parku.@Lord Sidious
Wydaje mi się, że odbywa się to codziennie, ale czy raz czy więcej to nie mam pojęcia. Nasz 'event' miał miejsce ok. 13:30-14 (tak wynika ze zdjęć)Rano zostawiamy dobytek w hotelu i pociągiem docieramy do przystani, z której kursują promy na Miyajime. Promy JR są bezpłatne dla posiadaczy Rail Passa (czyli również dla nas;)). Przeprawa na wyspę trwa kilkanaście minut i już z pokładu można obserwować sławna bramę Tori.







Po opuszczeniu promu, okazuje się, że wyspa jest zamieszkana przez sarenki. Na wyspie można wybrać jedną z kilku, dłuższych lub krótszych tras. Ze względu na to, że jeszcze tego samego dnia planujemy przeprawę do Kochi, decydujemy się na ok. 2,5 godzinny pobyt na wyspie. Zaczynamy od świątyni na wodzie, potem wspinamy się do kompleksu świątyń położonych na wzgórzu, który pozbawiony tłoku i pełen urodziwych zakamarków bardzo nam się podoba. Na dół wracamy bocznymi uliczkami i łapiemy powrotny prom.







Później przeprawa na Sikoku-postanawiamy pojechać do Kochi. Na Sikoku brak jest Shinkansenow, przez co podróż z Hiroshimy trwa ok. 4 godziny. Przeprawa mostem pomiędzy wyspami i jazda nad woda robią wrażenie, z reszta niemniej ciekawe widoki obserwujemy później-Sikoku wydaje się być niemal bezludną, niezabudowana zielona wyspa. Do Kochi docieramy późniejszym popołudniem. Witają nas pomniki samurajów. Odpoczywamy chwilę w hotelu i wychodzimy na eksplorację centrum. W pasażach trwają przygotowania do jakiegoś festiwalu.









Następnego dnia w przydworcowej informacji turystycznej nabywamy całodzienne bilety autobusowe w cenie 500 jenów (cena dla turystów) i specjalnym autobusem kierujemy się ku miejscowym atrakcjom. Zwiedzamy ogród botaniczny, świątynie, a potem jedziemy na plażę.